Boys run the riot 2

BOYS RUN THE… SHOP So we don't want no prohibition in a Warsaw So we don't want no prohibition in a Cracow So we don't want no prohibition in a style Ajri ajri in a diferent style - El Dupa Amatorska ścieżka modowa rozwija się. Po przyjemnym pierwszym tomie całkiem chętnie sięgnąłem po ciąg dalszy. Niezłe to było, trochę schematyczne, trochę bez tego szaleństwa, jakie pamiętam z rewelacyjnego „Paradise Kiss”, też o modzie przecież, ale nadal sympatyczne. I tak samo jest z częścią drugą. Ot taki schemat szkolnego życia połączony ze swoistym dramatem obyczajowym. Ale całkiem dobrze się to czyta. Ryou chodzi do drugiej klasy i choć urodziła się jako dziewczyna, czuje się chłopakiem. I czuje, że nie pasuje do tego wszystkiego do tych ram, do otoczenia. Ale znalazła pewne miejsce dla siebie – przy projektowaniu własnej marki odzieżowej. I tak razem z kolegą z klasy, Itsuką, który na pierwszy rzut oka wygląda może na wątpliwie dobre towarzystwo, ale okazuje się być całkiem fajnym gościem, próbują działać na tym polu, sprzedawać swój towar przez internet i reklamować się. No spełniać się chcą. I idzie im to nieźle. A ich życie rozwija się, poznają nowych ludzi i… Moda to nie moja bajka. Ale i z gotowaniem aż tak bardzo mi nie po drodze, tym bardziej z rolnictwem, a dałem się urzec i „Kulinarnym pojedynkom”, i „Silver Spoon” i wiele jeszcze można by tematów i serii wymienić, które zupełnie do mnie nie pasują – ot „Kuroko’s Basekt” chociażby – a jednak mi podeszły i trafiły do mnie. Więc sięgam, bo tak już mam, że szansę daję albo z ciekawości, coś tak wbrew moim gustom, dla przekonania się, poszerzenia horyzontów czytelniczych. No i tak właśnie trafiłem tutaj. I fajnie, bo przyjemnie się to czyta. Szkolne życie jest typowe, jak pisałem, moda nie moja bajka, ale jest tu parę elementów, które mnie ciekawią, a najbardziej chyba ta próba spełnienia się, realizowania marzeń i zderzenie tego z rzeczywistością. Bo trzeba zrobić dobre zdjęcia – od tego jest kolega z kółka fotograficznego – trzeba coś zaprojektować, jakoś poradzić sobie z promocją, założyć sklep internetowy itp., itd. A potem jeszcze to kontrolować. Nie jest łatwo, gdy jest się nastolatkiem, na dodatek działa się w tak niewielkiej grupie, a tu jeszcze szkoła, jeszcze dorywcza praca… I właśnie rozwijanie tego wszystkiego najbardziej mnie wciągnęło. A jeszcze mamy fajne całkiem rysunki. Nadal mi to trochę kojarzy się z Junjim Ito, choć nie tak gęste, nie tak mroczne ani ponure, ani też nie tak samo wyraziste. Ale coś w tym jest. Jak jest i w całej serii. Niedługiej, jesteśmy już na półmetku całości, ale jeśli tematy wspomniane powyżej Was ciekawią, wartej poznania.